تعدادی از بهترین ماشین‌های ایتالیایی روی زمین در اجتماع سالانه‌ی باشگاه دارندگان فراری خودنمایی می‌کنند. هشت دستگاه F40 در یک مکان؛ چه کسی مایل به تماشاست؟!
شرکت فراری امسال هفتادمین سالگرد تأسیس خود به عنوان یک تولیدکننده را جشن می‌گیرد، همچنین سال ۲۰۱۷ سالی به‌یادماندنی برای باشگاه دارندگان فراری در بریتانیای کبیر نیز هست.
این باشگاه، که درهای آن به سوی دارندگان فعلی و قبلی فراری باز است، ۵۰ سال پیش برپا شد، و به منظور این گرامی‌داشت اقدام به تدارک یک سری برنامه کرده است. بزرگترین اجتماع سالانه‌ی باشگاه دارندگان فراری، که همین باشد، در پایان هفته‌ی گذشته در باکینگهام‌شر برگزار شد.
بیش از ۱۰۰۰ مالک خودرو راهی Danesfield House [یک خانه‌ی بزرگ و مجلل قدیمی به همراه اراضی وسیع پیرامونی که در حال حاضر یک هتل است] و زمین‌های باشکوه آن شدند تا برخی از خواستنی‌ترین ماشین‌هایی که تا به حال ساخته شده است را در معرض نمایش بگذارند. ما آنجا بودیم تا شاهد این درخشش و زیبایی باشیم؛ آلبوم بالا را از نظر بگذرانید.
F50 :F50 در ابتدا چندان به خوبی مورد پسند مردم واقع نشد، زیرا پس از F40 ِ خشن و زمخت، F50 نسبتا نرم و لطیف به نظر می‌رسید. اما پس از مقایسه‌ی آن با راندن یک F40 باید گفت که بلعیدن تیغ‌های خودتراش را می‌توان حسی نرم و لطیف تلقی کرد...
ENZO: ابتدا F40 آمد، سپس F50، و پس از آن Enzo؛ آن را به عنوان یک F60 با عنوانی کاریزماتیک‌تر فرض کنید. تا زمان ورود LaFerrari، انزو پیشرفته‌ترین خودروی جاده‌ای خلق‌شده توسط فراری بود. پیشرانه‌ی ۶ لیتری V12 آن ۶۶۰ اسب بخار ِ خالص تولید می‌کرد تا Enzo را حدودا به سرعت ۳۵۴ کیلومتر در ساعت برساند (در حالت بدون محدودیت). و این، حد مهیب بودن Enzo بود...
166 INTER: قدیمی‌ترین فراری در انگلستان و ۱۷امین خودروی ساخته‌شده توسط شرکت (اما نهمین خودروی جاده‌ای)، این 166 INTER توسط تورینگ در سال ۱۹۴۹ ساخته شده است. این یکی از هفت فراری ِ موتور-جلو ی V12 است که متعلق به همان مالک می‌باشد؛ هر یک متعلق به یک دهه از حیات فراری.
250 GT SWB: این خودرو که در سال ۱۹۵۹ روانه‌ی بازار شد اولین فراری مجهز به ترمزهای دیسکی بود. با یک فاصله‌ی کوتاه‌شده بین دو محور جهت افزایش چابکی، این خودرو توسط همان تیمی توسعه یافت که در ادامه اقدام به ساخت 250 GTO نمود، یعنی Giotto Bizzarrini ،Carlo Chiti و Mauro Forghieri.
پارکینگ: ما حداقل چهار F40 را در بخش اصلی نمایش شمردیم، و به همین تعداد را در پارکینگ اعضاء. به 575 Superamerica توجه کنید، در حالی که مستقیما در بالای آن یک 599 GTO پارک شده است.
250 GT 'BREADVAN': اگر شما به خودروهای مسابقه‌ای بیش از مدل‌های جاده‌ای علاقه دارید، این یک قطعه عتیقه است که شما را مثل آهنربا به سمت خود جذب میکند. Count Giovanni Volpi به Giotto Bizzarrini و Piero Drogo مأموریت داد تا بر اساس یک SWB 250 GT، چیزی خاص خلق کنند. منصفانه است که بگوییم آنها در این کار موفق شدند.
TESTEROSSA SPIDER: سال گذشته در مزایده به مبلغ ۱,۲ میلیون یورو فروخته شد، مالک جدیدش لطف نمود و آن را به گردهمایی باشگاه مالکان آورد.
TESTEROSSA SPIDER: تاریخ بسیاری از چیزها را با خود به فراموشی می‌برَد، اما چیزهای کمی مانند این یکی جالب‌توجه باقی می‌مانند؛ این تنها Testarossaیی است که به طور رسمی تبدیل به یک خودروی رو-باز برای رئیس Fiat یعنی Gianni Agnelli شد.
348 GTC: آن را به عنوان پدر 360 CS و همه‌ی مدل‌های V8 دیگر که فراری تولید کرده است فرض کنید، تا 458 Speciale. یک خودروی جاده‌ای که در کارخانه تقویت شده، و تنها ۵۰ نمونه از 348 GTC (حرف C از Competizione به معنای رقابت می‌آید) ساخته شد. هشت دستگاه از آنها راست-فرمان بود و دو عدد از آنها در این گردهمایی حضور داشت.
512 BBi: شما به ندرت خودروهای اصلاح‌شده در گردهمایی‌های باشگاه دارندگان فراری می‌بینید و ما مطمئن نیستیم که این Boxer به این خوبی عمر کرده و سالم مانده باشد. اما به عنوان قطعه‌ای از گذشته قطعا جذاب است؛ با آن طوقه‌های جانبی احتمالا کار Willy König است، که به دلیل افراط‌هایش در دهه‌ی ۸۰ معروف است.
250 GT TdF: این خودروها در حال حاضر آنچنان ارزشمند هستند که شما دیگر نمی‌توانید آنها را مشاهده کنید، جز در یک مسابقه‌ی تاریخی غیرعادی! اگر از ارزش آنها خبر ندارید خوب است بدانید که آخرین موردی که به حراج گذاشته شد (دو سال پیش)، ۱۳,۲ میلیون دلار فروخته شد.
تایم‌لاین مسابقات: دیدن اینکه تایم‌لاین یک V8 مسابقه‌ای که با ۳۴۸ شروع می‌شود یکراست به ۴۸۸ فعلی ختم شود نادر است. در این بین مثال‌هایی از ۳۵۵، ۳۶۰، ۴۳۰ و ۴۵۸ در نمایش موجود است.
330 GT: اثبات شد که 250 GT 2+2 یک موفقیت بزرگ برای فراری است، و به همین دلیل است که در سال ۱۹۶۴ با 330 GT جایگزین شد. این بار یک پیشرانه‌ی ۳۰۰ اسب بخاری ۴ لیتری V12 در دماغه وجود داشت، که قادر بود خودرو را به حدود سرعت ۲۴۶ کیلومتر در ساعت برساند.
GTC4 LUSSO: به عنوان بخشی از صف جدیدترین مدل‌ها، این GTC4 Lusso ِ زیرک در کنار یک 488 Spider نشسته است. از دیدن هر دوی آنها خوشحالیم.
458 GT3: فراری آوازه‌ی خود را مدیون مسابقات اتومبیل‌رانی است، لذا نمایشات چشمگیری از مدل‌های مسابقه‌ای آن نیز وجود داشت. این یکی از نسخه‌های 458 GT3 است و در پشت آن آخرین مدل، یعنی 488 GT3 قرار دارد.
CALIFORNIA T HANDLING SPECIALE: باشگاه دارندگان با شبکه‌ی رسمی معامله‌گران فراری کار میکند، به همین دلیل است که همیشه جدیدترین مدل‌ها در بزرگترین گردهمایی‌های باشگاه حضور دارند. این بار این California T Handling Speciale افتخار حضور دارد.
LAFERRARI: امیدوار بودیم که بیش از یک LaFerrari موجود باشد، و ما ناامید نشدیم، چون علاوه بر این کوپه یک Aperta هم حاضر بود. حتی هنوز در مراسمات FOC هم شما تعداد زیادی از اینها نمی‌بینید...
550 MARANELLO RACER: باشگاه دارندگان فراری برگزارکننده‌ی دو سری مسابقات است: Pirelli Ferrari formula classic که گردش-مبنا است و Pirelli Ferrari HillClimb. در سری اول، تمام شرکت‌کنندگان به جز یکی از اتومبیل‌ها دارای پیشرانه‌ی V8 هستند. V12 منفرد یک 550 Maranello باشکوه متعلق به Peter Fisk است.
550 BARCHETTA ZAGATO: شما تعداد زیادی از اینها را نمی‌توانید ببینید. Zagato تنها سه دستگاه 550 Barchettas ساخت و این، آخرین‌شان است. این خودرو که کار ساخت آن در سال ۲۰۱۰ به اتمام رسید تنها خودروی راست-فرمان از میان سه خودرو است و در حالی که بدون شک متمایز به نظر می‌رسد، طراحی آن قطعا نظر را دوقطبی میکند.
250 LM: اگر به ۲۰ عدد از باارزش‌ترین اتومبیل‌هایی که تا کنون در حراجی فروخته شده اند نگاهی بیندازید خواهید دید که دو دستگاه از آنها 250 LM است، بنابراین دیدن اینکه این یکی بر روی چمن حمام آفتاب گرفته یک اتفاق خیلی خاص بود. فقط ۳۷ دستگاه از این مسابقه‌دهنده‌ها ساخته شد، گرچه بعضی از آنها فقط در جاده‌ها مورد استفاده قرار گرفتند.
275 GTS: این مدل از 275 GTB که بر پایه‌ی آن ساخته شده است بسیار نادرتر است، اما زیبایی کمتری دارد. فقط ۲۰۰ نمونه از 275 GTS تولید شد. از این تعداد ۱۴تا راست-فرمان بودند که دو عدد در نمایش Danesfield House حضور داشتند.
365 GTB/4 COMPETIZIONE: بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۳ سه سری مختص Daytona ساخته شد. اولین سری، بدنه-آلومینیومی بودند در حالی که در نسخه‌های بعدی فولاد - که سنگین‌تر است - بکار رفت. ناگفته پیداست که کدام یک بیشتر مطلوب است و خواهان دارد.
DINO 246 GT: تا زمانی که Dino اولین بار در سال ۱۹۶۷ شروع به ساخت کرد، در فرم ۲ لیتری 206 GT (246 GT نسخه‌ی ۲,۴ لیتری در سال ۱۹۶۹ آمد)، تمام فراری‌ها ۱۲ سیلندر بودند. بنابراین Dino با یک V6 ممکن بود نسبتا لنگ به نظر برسد، اما هنوز هم قادر به رسیدن به حدود سرعت ۲۴۱ کیلومتر در ساعت بود.
458 SPECIALE: پیشرانه‌ی ۴,۵ لیتری 458 Speciale - آخرین نمونه از V8های میانی با تنفس طبیعی - با ۱۳۵ اسب بخار توان تولیدی در هر لیتر، وقتی در سال ۲۰۱۳ به بازار آمد دارای بالاترین میزان خروجی معین در میان تمام موتورهای تنفس طبیعی بود. این تنها یکی از دلایلی بود که موجب شد بگوییم: «از جهات مختلف، 458 Speciale به سادگی بی نظیر است، و تعجب خواهیم کرد اگر Maranello هرگز چیزی شبیه آن را دوباره بیرون بدهد.»
365 GTS/4 DAYTONA SPIDER: این خودرو در سال ۱۹۶۸ وارد شد و با پیشرانه‌ی ۴,۴ لیتری ِ V12 در جلو و طراحی مسحورکننده‌اش چیزی کمتر از یک خودروی باشکوه نبود. در عرض یک سال نسخه‌ی Spider نیز موجود شد؛ که در حال حاضر به شدت خواهان دارد و فقط ۱۲۱ نمونه از آن تولید شد، از جمله تنها هفت عدد راست-فرمان.
250 GT 2+2: در ابتدا در نمایشگاه خودرویی ۱۹۶۰ پاریس ظاهر شد و اولین فراری ۲+۲ بود [۲+۲ یعنی در عقب تنها برای دو سرنشین فضای نشستن وجود داشته باشد]؛ تا کنون تمام اتومبیل‌های آن مؤکدا دو صندلی داشته اند. تمام ۲۴۰ اسب بخار قدرت آن از یک پیشرانه‌ی V12 به حجم ۳ لیتر می‌آید تا بتواند سرعت خودرو را به حدود ۲۲۵ کیلومتر در ساعت برساند.