اکنون بیش از دوازده سال از توقف تولید پیکان در ایران می گذرد اما این امر هرگز باعث نشده است تا خاطرات و تاثیر این خودروی دوست داشتنی در ذهن ایرانی ها فراموش شود. خودرویی که تداعی گر روزهای کودکی، سواری زیر نگاه مهربان پدر و مسافرت های خانوادگی و یادآور بسیاری از خاطرات و حکایت هاست. حکایت هایی که میراث نوستالژی پیکان برای ایرانی هاست.

پیکان که در حقیقت آخرین مدل از خودروهای «سان بیم آرو» و «هیلمن هانتر» بود، در نخستین سال عرضه خود در سال 1346 با دو مدل دولوکس و کارلوکس توسط کارخانجات ایراناسیونال به بازار عرضه شد، اما در مدت کوتاهی مدل‌های دیگری چون وانت‌پیکان، تاکسی‌پیکان، پیکان با دنده اتوماتیک، پیکان جوانان و پیکان استیشن نیز به خانواده پیکان افزوده شدند. بعدها نیز پیکان چراغ بنزی و پیکاژو، که از سیستم تعلیق و پیشرانه پژو 504 بهره می برد، به جمع این خودروهای خاطره انگیز پیوستند. در دو سال اول، قطعات پیکان به طور کامل از خارج به کشور وارد می شد و در ایران مونتاژ می گردید، اما به تدریج تولید و ساخت این خودرو بومی سازی شد تا اینکه در شهریور 1371 پیکان کاملا ایرانی با حجم موتور 1600 سی سی تولید به بازار عرضه شد و تولید آن تا سال 1384 ادامه یافت. پس از آن، تولید این خودرو متوقف و پیکان افسانه ای به موزه رفت تا جای خود را به خودروهایی از قبیل سمند، پراید یا تندر بدهد. هرچند، شاید بتوان ادعا کرد، تاثیری که پیکان بر فرهنگ عامه ایرانی بر جای نهاد، تقریبا با هیچ خودروی دیگری قابل مقایسه نیست و جای پیکان و خاطرات آن را هیچ خودرویی پر نکرده و احتمالا نخواهد کرد...