داستان بی ام و

بی‌ام‌و یکی از بزرگترین کمپانی‌های دنیای خودرو است. در این گزارش به بررسی مفصل تاریخچه‌ی این کمپانی، نحوه‌ی اوج‌گیری آنها و همچنین چگونگی حفظ روند موفقیت آنها می‌پردازیم.

بی‌ام‌و یک شرکت تولیدکننده خودرو، موتورسیکلت و موتور آلمانی است که در سال ۱۹۱۶ تاسیس شد. این شرکت همچنین مالک شرکت‌های مینی‌کارز و رولز رویس موتورکارز است و دفتر مرکزی آن در شهر مونیخ آلمان قرار دارد. بی‌ام‌و کوتاه شده عبارت صنایع موتوری باواریا یا بایرن (به‌آلمانی: Bayerische Motoren Werke) است و یکی از تولیدکنندگان مشهور خودروهای لوکس و باکیفیت در سطح دنیا به شمار می‌رود.

تاریخچه‌ی بی‌ام‌و

بی‌ام‌و به عنوان یک شرکت صنعتی در پی بازسازی شرکت صنایع موتوری هواپیمایی رپ (به آلمانی:Rapp Motorenwerke )  در سال ۱۹۱۷ تاسیس شد. پس از پایان جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸، بی‌ام‌و به دلیل مفاد قطع‌نامه صلح ورسای مجبور به توقف تولید موتورهای هواپیما شد.
در نتیجه این شرکت در سال ۱۹۲۳ به تولید موتورسیکلت روی آورد و به ‌محض برداشته‌شدن محدودیت‌های قطع‌نامه، تولید خودرو را در سال ۱۹۲۸ و ۲۹  نیز آغاز کرد. نخستین خودروی موفق بی‌ام‌و که این شرکت را در مسیر خودروسازی قرار داد دیکسی نام داشت، این خودرو بر پایه‌ی پلتفرم آستین ۷ و تحت لیسانس شرکت آستین موتور در بیرمنگام انگلستان ساخته شد.
نخستین موتور هواپیمای قابل توجه بی‌ام‌و، موتور ۶ سیلندر خطی IIIa نام داشت که در سال ۱۹۱۸ ساخته شد و اهمیت آن بیشتر به خاطر عملکردش در به پرواز درآوردن هواپیما در ارتفاع بالا بود. با تجدید تسلیحات آلمان در دهه‌ی ۱۹۳۰، این شرکت تولید موتورهای هواپیما برای لوفت‌وافه (نیروی هوایی آلمان) را آغاز کرد. از میان طراحی‌های موفق این شرکت که در جنگ دوم جهانی کاربرد یافت می‌توان از موتورهای رادیال یا ستاره‌ای با مدل خنک‌سازی با هوای بی‌ام‌و ۱۳۲ و بی‌ام‌و ۸۰۱ و توربوجت محوری پیشران بی‌ام‌و ۰۰۳ که جت‌‌های کوچک تحت برنامه "جنگنده اضطراری"، هاینکل ۱۶۲ را در سالهای ۱۹۴۴ و ۴۵ به پرواز درآورد نام برد.
موتور جت بی‌ام‌و ۰۰۳ در نسخه‌ی A-1b از نخستین جت جنگنده‌ی دنیا با نام مسراشمیت ام‌ئی ۲۶۲ (Messerschmitt Me 262) آزمایش شد. اما موتورهای بی‌ام‌و در مرحله‌ی برخاستن شکست خوردند و تا آزمایش موفقیت‌آمیز موتورهای جانکرز، یک عقب‌نشینی بزرگ برای برنامه جنگنده اضطراری رقم زدند.

با نزدیکی به پایان عمر رایش سوم، بی‌ام‌و برخی پروژه‌های هواپیمایی نظامی مثل بی‌ام‌و استرال‌بمبر، بی‌ام‌و اشنل‌بمبر و بی‌ام‌و استرال‌جگر برای لوفت‌وافه توسعه داد، اما هیچ کدام از آنها به مرحله ساخت نرسیدند. در سال ۱۹۵۹، بخش خودروسازی بی‌ام‌و دچار مشکلات مالی شد و سهامداران طی نشستی به تصمیم‌گیری درباره‌ی انحلال یا حفظ این بخش پرداختند. پس از بررسی‌ها، تصمیم به حفظ و ادامه‌ی فعالیت خودروسازی و تلاش برای بهره‌گیری از مزیت رشد خودروهای اقتصادی و الگوگیری از موفقیت بزرگ برخی از تولیدکنندگان هواپیمایی سابق آلمان نظیر مسراشمیت و هاینکل گرفتند.
پس از این تصمیم‌گیری، حق تولید خودرویی ایتالیایی به نام ایزو ایستا خریداری شد، خودروهای کوچکی که از شکلی تعدیل شده از انجین‌های موتورسیکلت خود بی‌ام‌و قدرت می‌گرفتند. این اقدام تا حدودی موفق بود و به سرپا شدن دوباره شرکت یاری رساند. بخش اعظم سهام شرکت بی‌ام‌و از سال ۱۹۵۹ در اختیار خانواده کوانت قرار دارد که مالک حدود ۴۶ درصد از سهام این شرکت هستند. باقی سهام در اختیار عموم قرار دارد.
بی‌ام‌و در سال ۱۹۶۶ شرکت هانس‌گلس که مقر آن در شهر دینگولفینگ آلمان قرار داشت را تصاحب کرد. مشهور است که علت اصلی این خریداری، دسترسی به دانش توسعه‌ی تسمه تایم برای میل سوپاپ‌های بالایی در ساخت خودروها بود. از آن پس تولیدات شرکت گلس تا زمان تصاحب کامل این شرکت با آرم بی‌ام‌و عرضه می‌شدند.
در سال ۱۹۹۲، بی‌ام‌و یک تاسیسات بزرگ در کالیفرنیا که محل استودیوی طراحی دیزاین‌ورکز یواس‌ای در آن قرار داشت تصاحب کرد که این خریداری در سال ۱۹۹۵ به ‌طور کامل انجام شد. در ۱۹۹۴، بی‌ام‌و گروه انگلیسی روور (Rover) به مدت ۶ سال به تملک خود درآورد (که در آن زمان برندهای روور، لندروور و ام‌جی و همچنین حق کنار گذاشتن برند‌های آستین و و موریس را شامل می‌شد).
تا سال ۲۰۰۰، روور متحمل ضرر‌های فراوان شد و بی‌ام‌و اقدام به فروش این مجموعه کرد. برندهای ام‌جی و روور به کنسرسیوم فونیکس فروخته شد و برند ام‌جی را شکل دادند، این در حالی بود که لندروور به مالکیت فورد در آمد. در مقابل بی‌ام‌و حق ساخت خودروهای مینی جدید که در سال ۲۰۰۱ عرضه شدند را حفظ کرد.

طراح ارشد بی‌ام‌و، کریس بنگل پس از حدود ۱۷ سال خدمت در تیم طراحی، در فوریه ۲۰۰۹ جدایی خود را از این شرکت اعلام کرد. آدریان فن هویدونک دست راست سابق بنگل جایگزین وی در این سمت شد. بنگل به خاطر طراحی‌های رادیکال خود نظیر سری ۷ ۲۰۰۲ و زد۴ ۲۰۰۲ شناخته شده بود.
در ژوئیه ۲۰۰۷، حق تولید موتورسیکلت‌های هاسکوارنا به قیمت ۹۳ میلیون یورو توسط بی‌ام‌و خریداری شد. واحد موتورسیکلت بی‌ام‌و تصمیم به ادامه تولید موتورسیکلت‌‌های هاسکوارنا به عنوان یک تشکیلات جدا گرفت. تمام فعالیت‌های توسعه، تولید و فروش به همراه نیروی کار موجود در مکان فعلی‌اش در شهر وارزه حفظ شد.
در ژوئن ۲۰۱۲، بی‌ام‌و در فهرست خوشنام‌ترین شرکت دنیا توسط وب‌سایت فوربس قرار گرفت. این رتبه‌بندی براساس خواست مردم برای خرید، توصیه، کار و سرمایه‌گذاری برای شرکت مبنی بر ۶۰ درصد شهرت خود بی‌ام‌و و ۴۰ درصد بر مبنای محصولات شرکت تنظیم شد.

موتورسیکلت‌های بی‌ام‌و

بی‌ام‌و پس از جنگ جهانی اول، شروع به ساخت پیشرانه‌ی موتورسکیلت و سپس خود موتورسیکلت کرد. برند موتورسیکلت این شرکت هم‌اکنون به نام بی‌ام‌و موتوراد معروف است. نخستین موتورسیکلت موفق آنها، پس از شکست هلیوس و فلینک، مدل آر۳۲ در سال ۱۹۲۳ بود. این مدل یک پیشرانه‌ی دوقلوی بوکسری داشت که در آن یک سیلندر داخل جریان هوا از تمام طرفین این وسیله قرار می‌گرفت.
جدا از مدل‌های تک‌ سیلندر آنها (اساسا طبق همان الگوی یکسان)، تمام موتورسیکلت‌های آنها تا اوایل دهه‌ی ۱۹۸۰ از همین الگوی مخصوص استفاده کردند. بسیاری از مدل‌های بی‌ام‌و هنوز هم با این الگو که سری R را تعیین کردند، تولید می‌شوند.
در خلال جنگ جهانی دوم، بی‌ام‌و موتورسیکلت مدل بی‌ام‌و R75 را با یک اتاقک چسبیده تولید کرد. این مدل دارای یک طراحی منحصر به ‌فرد و الگوبرداری شده از مدل زونداپ کی‌اس۷۵۰ بود. چرخ اتاقک آن نیز برای حرکت از قدرت موتور بهره می‌گرفت و با یک دیفرانسیل قفل‌شونده ترکیب شده بود. این ترکیب این وسیله را از بسیاری جهات شبیه خودروی جیپ می‌کرد و باعث می‌شد به راحتی در عوارض طبیعی و خارج از جاده حرکت کند.
در ۱۹۸۲، سری K با میل کاردان و خنک‌کنندگی مایع و سه یا چهار سیلندر نصب شده در یک خط مستقیم از جلو تا عقب عرضه شد. کمی بعد از آن، بی‌ام‌و شروع به ساخت سری‌های F و G زنجیری با موتورهای دوقلوی روتاکس تک و موازی کرد.
در اوایل دهه ۱۹۹۰، بی‌ام‌و موتور بوکسری ایرهد را به‌روزرسانی کرد که پس از آن به عنوان «اویل هد» معروف شد. در سال ۲۰۰۲ موتور اویل هد به ازای هر سیلندر دو شمع داشت. در ۲۰۰۴ یک شافت توازنی داخلی اضافه شد، ظرفیت به ۱۱۷۰ سی‌سی افزایش یافت و عملکرد آن را تا ۱۰۰ اسب بخار (۷۵ کیلومتر بر ساعت) برای مدل آر۱۲۰۰جی‌اس در مقایسه با ۸۵ اسب بخار (۶۳ کیلومتر بر ساعت) مدل قبلی آر۱۱۵۰جی‌اس بهبود بخشید. مدل‌های قوی‌تر متنوع و بیشتری از موتور اویل‌هد در مدل‌های آر۱۱۰۰اس و آر۱۲۰۰اس قابل دسترسی است که قابلیت تولید نیرویی معادل به ترتیب ۹۸ اسب بخار (۷۳ کیلومتر بر ساعت) و ۱۲۲ اسب بخار (۹۱ کیلومتر بر ساعت) دارد.
در سال ۲۰۰۴، بی‌ام‌و موتور اسپرت جدید K1200S را معرفی کرد که آغاز یک حرکت برای بی‌ام‌و محسوب می‌شد. این موتور با یک پیشرانه با قابلیت تولید نیروی ۱۶۷ اسب بخار (۱۲۵ کیلومتر بر ساعت) و وزن سبک‌تر از مدل‌های پیشین K ساخته شد و به همراه تیم فرمول یک ویلیامز از حیطه‌ی کاری شرکت خارج شد. ابداعات این مدل شامل سیستم تعلیق جلو و عقب قابل تنظیم برقی و یک دوشاخ مخصوص که بی‌ام‌و نام آن را دولور گذاشت می‌شود.
بی‌ام‌و در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰ شروع به معرفی ترمزهای ضدقفل در تولیدات موتورسیکلت خود کرد. نسل ترمزهای ضدقفل موجود در سال ۲۰۰۶ و موتورسیکلت‌های بعدی بی‌ام‌و، مسیر را برای معرفی کنترل پایداری برقی یا فناوری ضدلغزش در مدل‌های سال ۲۰۰۷ هموار کرد. بی‌ام‌و در طراحی سیستم تعلیق موتورسیکلت یک مبدع و نوآور محسوب می‌شود و بالا بردن سیستم تعلیق تلسکوپی جلو را بسیار زودتر از تولیدکنندگان دیگر انجام داد. سپس آنها، مدل فعلی را با یک دوشاخ ایلز و سیستم تعلیق جلو با دوشاخ نوسانی تعویض کردند. (۱۹۵۵ تا ۱۹۶۹).

اغلب مدل‌های جدید بی‌ام‌و دارای بازوی نوسانی تک جهته عقبی در پشت هستند (در مقایسه با دوشاخ نوسانی عادی که اغلب و به اشتباه بازونی نوسانی نامیده می‌شود). برخی از مدل‌های بی‌ام‌و در اوایل دهه ۱۹۹۰ شروع به استفاده از طراحی سیستم تعلیق جلویی با علامت تجاری دیگری به نام تللور کردند. همانند دوشاخ ایلرز، تللور به طرز قابل توجه‌ای باعث کاهش لرزش هنگام ترمزگیری می‌شد.
گروه بی‌‌ام‌و، در ۳۱ ژانویه ۲۰۱۳ اعلام کرد که شرکت پیرر اینداستری (Pierer Industrie AG)، هاسکوارنا را به مبلغ نامشخصی که توسط هیچ یک از دو طرف در آینده نیز فاش نخواهد شد خریداری کرده است. این شرکت با هدایت استفان پیرر (مدیرعامل کاتی‌ام) مدیریت می‌شود. پیرر اینداستری اکنون صاحب ۵۱ درصد از سهام KTM و صاحب کل سهام هاسکوارنا محسوب می‌شود.

خودروهای بی‌ام‌و

نیوکلاس (به آلمانی: Neue Klasse) یک خط جدید از خودروهای کامپکت سدان و کوپه بود که با مدل‌های ۱۵۰۰ در سال ۱۹۶۲ آغاز به کار کرد و با آخرین مدل ۲۰۰۲ در ۱۹۷۷ به کار خود پایان داد. مدل‌های نیوکلاس از موتور معروف بی‌ام‌و به نام ام۱۰ با چهار سیلندر نیرو می‌گرفتند و دارای یک سیستم تعلیق کاملا مستقل بودند، استرات‌های مک‌فرسون در جلو و ترمزهای دیسکی در عقب. در ابتدا یک خانواده‌ی سدان چهاردرب و کوپه دو درب تولید می‌شد و سپس خط نیوکلاس به سدان‌های اسپرت دودرب به همراه سری‌های ۰۰۲ ۱۶۰۰ و ۲۰۰۲ در سال ۱۹۶۶ توسعه یافت.
نیوکلاس اشتراکات کمی با باقی خطوط تولید داشت و مدل‌های اسپرت این خط توجهات و اشتیاق به اتومبیل را افزایش داد و بی‌ام‌و را به عنوان یک برند بین‌المللی به ثبت رساند.
مدل‌های خوشنام و پیشروی سری‌ ۳ بی‌ام‌و و موفقیت خودروهای دودرب‌، آینده این شرکت را به عنوان یک سازنده توانا در تولید خودروهایی با کارائی و عملکرد بالا قرار داد. چهاردرب‌های نیوکلاس با شماره مدل‌های ختم به صفر با مدل‌های بزرگتر سری ۵ بی‌ام‌و در سال ۱۹۷۲ جایگزین شدند.
مدل‌های خوشنام ۲۰۰۰سی و ۲۰۰۰سی‌اس با مدل ۶ سیلندر بی‌ام‌و ایی۹، معرفی شده در ۱۹۶۹ و شماره مدل ۲۸۰۰سی‌اس جایگزین شد، تولید مدل‌های دو درب ۱۶۰۰ نیز در ۱۹۷۵ متوقف شد و مدل ۲۰۰۲ با مدل جدید ۳۲۰آی در سال ۱۹۷۵ جایگزین شد.

مدل‌های فعلی

بی‌ام‌و سری ۱

این مدل ابتدا در سال ۲۰۰۴ و به عنوان کوچیک‌ترین خودروی بی‌ام‌و به بازار عرضه شد. مدل‌های فعلی موجود  هاشبک نسل دوم (F20) و مدل کوپه/تبدیل‌پذیر (E82/E86) هستند.

بی‌ام‌و سری ۳

در سری ۳، از زمان مدل سال ۱۹۷۵، یک خودروی کامپکت تشریفاتی تولید شد که اکنون در نسل ششم خود (F30) به سر می‌برد، مدل‌های این سری شامل سدان اسپرت(F30) ، و نسل چهارم استیشن واگن (E91)، مدل کانورتیبل (E93) و نسل سوم کوپه (E92) هستند.

بی‌ام‌و سری ۵

سری ۵ یک خودروی تشریفاتی سایز متوسط است که در مدل‌‌های سدان  (F10)و استیشن واگن  (F11)عرضه شد. سری ۵ گرن توریسمو (F07)، در سال ۲۰۱۰ عرضه شد و یک شاخه بین استیشن واگن و کراس اوور SUV به‌وجود آورد.

بی‌ام‌و سری ۷

سری ۷ بی‌ام‌و یک خودروی سدان تشریفاتی پرچمدار و سایز کامل است. معمولا بی‌ام‌و بسیاری از نو‌آوری‌های خود نظیر سیستم بحث برانگیز آی‌درایو را، در سری ۷ رونمایی می‌کند. مدل سری ۷ هیدروژن از یکی از اولین موتورهای احتراق داخلی با سوخت هیدروژن بهره می‌برد که با هیدروژن مایع می‌سوزد و تنها بخار آب پاک خارج می‌کند.

بی‌ام‌و سری ۶

آخرین نسل   (F01)در سال ۲۰۰۹ عرضه شد. مدل کوپه/تبدیل‌پذیر اسپرت و لوکس گرند تور بی‌ام‌‌‌و سری ۶ (E63/E64) برپایه پلتفرم سری ۵ ساخته شد. یک رودستر دو سرنشینه و کوپه که به دنبال موفقیت زد۳ و زد۴ (E85) از سال ۲۰۰۲ به فروش رفته است.

بی‌ام‌و ایکس۳

مدل ایکس۳ (E83)، دومین کراس اوور SUV بی‌ام‌و (کراس اوور توسط این شرکت SAV یا وسیله‌نقلیه مخصوص فعالیت‌های ورزشی نامیده شد) در سال ۲۰۰۳ عرضه شد و برپایه مدل E46/16 از پلتفرم سری ۳ ساخته شد و در اروپا به عنوان یک مدل آف‌رود به فروش رفت. این مدل از سیستم رانندگی تمام چرخ محرک بی‌ام‌و به نام ایکس‌درایو (xDrive) بهره می‌برد.

بی‌ام‌و ایکس۵

مدل تمام چرخ محرک ایکس۵ (E70) اولین کراس اوور SUV یا (SAV) بی‌ام‌و بود که برپایه سری ۵ ساخته شد و یک SUV لوکس سایز متوسط است که از سال ۲۰۰۰ توسط بی‌ام‌و به فروش می‌رفت.

بی‌ام‌و ایکس۶

یک مدل کراس اوور چهارسرنشینه که در دسامبر ۲۰۰۷ توسط بی‌ام‌و عرضه شد. ایکس۶ توسط بی‌ام‌و به عنوان خودروی کوپه مخصوص اسپرت یا SAC نامگذاری شد. ایکس۱ خط تولید سری بی‌ام‌و اسپرت را توسعه داد.
سری ۱ (F20) (۲۰۱۱- تاکنون) هاشبک
سری ۱ (E81) (۲۰۰۴- تاکنون) کوپه و تبدیل‌پذیر
سری ۳ (F30) (۲۰۱۲- تاکنون) سدان، واگن
سری ۳ (E92) (۲۰۰۷- تاکنون) کوپه، تبدیل‌پذیر
سری ۵ (F10) (۲۰۱۰- تاکنون) سدان، واگن
سری ۵ گرن توریسمو (۲۰۰۹- تاکنون) سدان آزاد
سری ۶ (F12) (۲۰۱۰- تاکنون) کوپه، تبدیل‌پذیر و گرن کوپه
سری ۷ (F01) (۲۰۰۸- تاکنون) سدان
ایکس۱ (۲۰۰۹- تاکنون) کراس اوور SUV (SAV) کامپکت
ایکس۳ (F25) (۲۰۱۰- تاکنون) کراس اوور SUV (SAV) کامپکت
ایکس۵ (E70) (۲۰۰۶- تاکنون) کراس اوور SUV (SAV) کامپکت
ایکس۶ (E71) (۲۰۰۸- تاکنون) کوپه اسپرت
زد۴ (E89) (۲۰۰۹- تاکنون) رودستر اسپرت

مدل‌های ام M

بی‌ام‌و تعدادی مدل مشتق از خودروهای خودش با عملکرد بالا تولید کرد که توسط واحد زیرمجموعه، بی‌ام‌و ام GmbH (با نام سابق بی‌ام‌و موتوراسپرت GmbH) توسعه داده شد. مدل‌های فعلی ام شامل موارد زیر هستند:
سری ۱ ام -  E82 کوپه (تنها مدل سال ۲۰۱۱)
ام۳ – E90 سدان، E92 کوپه، E93 کابریولت (۲۰۰۷- تاکنون)
ام۵ – F10 سالون (۲۰۱۱- تاکنون)
ام۶ – F12/F13 (۲۰۱۲- تاکنون)
ایکس ۵ ام – E70 SUV (۲۰۱۰- تاکنون)
ایکس ۶ ام – E71 SUV (۲۰۱۰- تاکنون)

آرم بی‌ام‌و

آرم دایره‌ای شکل آبی و سفید بی‌ام‌و از آرم دایره‌ای شرکت صنایع موتوری رپ (Rapp) الهام گرفته شده است  و با رشد و توسعه بی‌ام‌و، با رنگ‌های آبی و سفید پرچم ایالت باواریا یا بایرن ترکیب شد.
این آرم حرکت ملخ هواپیما با پره‌های سفیدرنگ را داخل آسمان آبی نمایش می‌دهد و برای اولین بار در یک آگهی تبلیغاتی در سال ۱۹۲۹، ۱۲ سال پس از خلق آرم دایره‌ای شکل استفاده شد، اما منشا ساخت آرم اصلی نبود.